Bonusfik - "Skazany na Sasuke" Rozdział 5

Hm, ten rozdział pisałam dość dawno i robiąc dzisiaj korektę muszę stwierdzić, że nie dość, że dawno, to pewnie jeszcze na ciężkim kacu albo czymś. xD Jest porypany bardziej niż zwykle – nie wiem, czy ktoś w ogóle będzie czaił, o co mi w nim chodziło. Już nawet ja sama stwierdzam, że to jest jakieś połowiczne AU, ale co tam. ^^

A tak BTW, to już rok jak prowadzę tego blogaska! ;D Caaaluteńki rok! Aż nie mogę w to uwierzyć, skoro jestem człowiekiem dość szybko nudzącym się i mającym słomiany zapał. ^^" Hm, zapewne w tym ogromna Wasza zasługa, że czytacie i Wam się podoba! ;)

5. „Parada indywiduów”

            Ciężarówka z napisem Pszeprowacki mknęła z zadziwiająca szybkością ulicami Konohy. Z głośników na cały regulator leciał ostatni przebój piosenkarza rockowego Saia To jej cenzura wina. Muzyka wydostawała się na zewnątrz i swymi drażniącymi, ostrymi nutami zwracała uwagę przechodniów idących nieśpiesznie zaśmieconymi chodnikami.

            Kierowca nie zwracał specjalnie na nic uwagi - znaki drogowe i ograniczenia prędkości właściwie dla niego nie istniały. Fałszujący do taktu szofer w poruszającym się z zawrotną prędkością aucie za nic miał zasady ruchu drogowego.

            - P-panie Jiraiya? – zapytała nieśmiało Hinata mężczyzny za kierownicą. – Nie moglibyśmy trochę zwolnić? Prędkość ppo-ponaddźwiękowa to chyba trochę zbyt dużo…

            Mężczyzna rzucił jej krótkie spojrzenie i chciał jakoś ironicznie odpowiedzieć, ale gdy zobaczył niezwykłą bladość jej twarzy, zwolnił do siedemdziesiątki. Gdyby mu zwymiotowała na tapicerkę w te śliczne różnokolorowe żaby, to co on by zrobił?

            Przekrzywił papierosa w ustach i podrapał się jedną ręką po swojej imponującej fryzurze. Cholewka! Żeby w godzinach pracy nie mógł sobie jeździć z normalną prędkością, no co też się z tym światem dzieje? Schodzi na psy, ot co!
Strzał w sam środek tarczy i teraz tylko czekać, aż ktoś przyniesie mu w nagrodę pluszaka - jak w wesołym miasteczku. Nikt jednak nie nadchodził, niosąc jego trofeum. Albo już był, tylko on w nieuwadze rozjechał go na przejściu dla pieszych.
Jeżeli jednak w taki sposób nagradza się osoby, które rozwiązały jedną z tajemnic Wszechświata, to on dziękuje bardzo serdecznie, kłania się w pas i uśmiecha przepraszająco, ale woli postać i nie babrać się rozważaniach metafizycznych na trzeźwo.

            - Po prostu nie rozumiesz mężczyzn, małaaa – odpowiedział tylko, przeciągając dziwnie sylaby.

            Otworzył okno i kontynuował śpiewanie: Oł, yeeeeah! To jej cenzura wina! Niech ona nie przegina, bo ja wiem, że to jej cenzura wina! Cenzuraaaa!

            Co dziwne ta głośna ciężarówka, przekraczająca liczbę decybeli wytwarzanych przez startujący odrzutowiec, z Hinatą kurczową trzymająca się siedzenia i starającą się nie zwrócić śniadania, nie wzbudziła najmniejszego zainteresowania idącego szybkim marszem Nejiego.

***

            - Wuju! – krzyknął Hyuuga głosem, od którego zadrżały szyby w przedpokoju.

            Odpowiedziała mu cisza leniwego popołudnia. Tradycyjnie zbudowany dom wygrzewał się w promieniach jeszcze dającego ciepło, jesiennego słońca jak stary kot. Drewniane deski wydzielały zapach… no cóż, tylko starego drewna i minionych wieków, bo orzeźwiająca woń żywicy wyparowała stąd już dawno temu.

            Neji na kształt huraganu przebiegł przez cały parter, nie znajdując niczego ciekawego i żadnej żywej duszy (jedynie w kuchni tkwiła patelnia ze spalonym na amen omletem). Dudniąc stopami w ciemnych skarpetkach wbiegł na piętro. Korytarz - pusty, sypialnia Hiashiego – pusta (ale jak zawsze panował w niej nieziemski burdel, więc możliwe, że ten bałagan wytworzył sobie w końcu własną osobowość),  pokój Hinaty – niech to cholera weźmie! – pusty.

            Jego gniew był tak wielki, że jeszcze chwilka i rozniesie ten dom na strzępy, stając się przez zupełny przypadek inkarnacją jakiegoś starożytnego, krwawego boga, łaknącego ofiar w ludziach. Prawie wyrwał z zawiasów drzwi do swojego pokoju, pragnąc za wszelką cenę wskoczyć na łóżko i w swej wściekłości i rozpaczy, gryźć i szarpać poduszki, aż posypią się pióra.

Ale hej!
To nie był JEGO pokój, a przynajmniej młody Hyuuga nie pamiętał, żeby znajdowało się w nim tyle śpiworów, butelek po napojach wyskokowych i różnego oręża.

            Złość wyparowała jak kropelka wody na rozgrzanej do czerwoności patelni, a Neji w szoku cofnął się kroczek do tyłu i spojrzał na drewniane wejście.  Na drzwiach powieszona była karteczka: Pokój obrad, tylko dla ziomów!, która została bezlitośnie zgnieciona i ostentacyjnie rzucona na brązową podłogę korytarza.

Ach, tak?! Więc już go tutaj nie chcą? Dobrze, on nie będzie nikomu zawadą i nie będzie wymagał udostępnienia mu ponownie jego byłej sypialni. I nie zamierza też zdradzić nikomu, że złożył tutaj wizytę, ale jeśli spotka gdzieś swojego wuja z największą ochotą strzeli mu w mordę i to tak, że będzie pluł zębami jak pestkami arbuza.

Ta cudowna wizja, ukoiła nieco jego poszarpane kolejnym wstrząsem nerwy, ale Neji i tak obawiał się, że niedługo pewnie nabawi się jakiejś paranoi. I jego obawy były słuszne, niepotrzebnie odwrócił się, by po raz ostatni objąć wzrokiem swój rodzinny dom i później pogrążyć się w swoim własnym życiu małżeńskim. Zabrakło mu skali, aby móc określić dokładniej, jakie wrażenie wywołało na nim to, co zobaczył.

            - Aaargh! – krzyk opuścił usta Nejiego, wyrywając się zupełnie dziko, jak mały kotek złapany nagle w garść.

            Jedyną rzeczą, której nikt nie mógł zarzucić Hiashiemu, było to że był powolny i nie dbał o swoje interesy. Dbał i to jak! Co tam jakiś doradca finansowy, czy gość, który dba o nienaganny image! Hiashi był o całe miliony lat świetlnych przed nimi.

            Nad werandą umieszczono wielki transparent, który głosił wszem i wobec wszystkim, którzy potrafili czytać: Prześwietne i ziomalskie wydarzenie, czyli wesele Hyuugi N. i Uchihy S. odbędzie się w hotelu „Jelonek” w sobotę 10 października o 18.00! Ziomy i nieziomy, nawet kujony – obecność obowiązkowa na tym jakże szczęśliwym evencie!!!!!!
Sześć czerwonych jak krew wykrzykników wieńczyło ogłoszenie, wypalając Nejiemu oczy.

„Czemu nikt mi nie powiedział?” – załamał się ostatecznie chłopak.

***

            Rozpakowali i poukładali rzeczy Nejiego w przeróżnych szafkach, co zajęło im dość dużo czasu.
Jiraiya, dzierżąc w dłoni zaproszenie na wesele od Hinaty, opuścił mieszkanie Sasuke z miną wyrażającą głębokie zadowolenie. Każdy członek znikającego już za zamykającymi się drzwiami ciała siwowłosego krzyczał z radości: Wyżerkaaa!. Po krótkiej chwili, potrzebnej na zbiegnięcie z trzeciego piętra na parking przed blokiem, dał się usłyszeć odgłos startującego statku kosmicznego.
Mimo iż Sasuke nigdy nie słyszał takiego dźwięku, ten pomysł jakoś wpadł mu do głowy i uznał, że to całkiem prawdopodobne wyjaśnienie - kiedy tylko wyjrzał przez okno nie zauważył nic. Na parkingu nie parkowała żadna ciężarówka. Tylko echo niosło skądś wyśpiewaną w rytmie rocka frazę: Cenzuraaa! -zuraaa!...-raaa!...

            Hinata gdy tylko dopiła świeżo zaparzoną herbatę i również Uchisze wręczyła zaproszenie, wyszła z mieszkania.
Sasuke zmarszczył brwi; to było dziwne, że dostał zaproszenie na własne wesele.
Czy to nie powinno być trochę inaczej? Znaczy, że to on i Neji powinni ręcznie wypełniać te wszystkie rubryczki po wydrukowanych wyrazach: Na przyjęcie weselne… i temu podobnych? Życie wyręczyło go, pozbawiając możliwości ubrudzenia rąk w tuszu…
A, a może nie tylko rąk? Gdyby udało mu się upaprać Nejiego atramentem, tamten mógłby zażądać zadośćuczynienia w postaci umycia mu pleców… Mmm, dość kusząca wizja.

            Był pewny tylko, że młoda Hyuuga nie da zaproszenia jego starszemu bratu (do Anglii raczej nie pojedzie, a list chyba nie zdążyłby dojść do soboty rano zważywszy na ostatnie głośne strajki poczty). No i fajnie. Sasuke dawno nie miał okazji zadzwonić do zajętego swoją pracą Itachiego. Był dopiero wczesny wieczór, więc powinien być jeszcze w biurze…
Bez wahania wykręcił numer i odczekał trzy sygnały, nim ktoś odebrał.

            - Halo? – odezwał się skrzekliwy głos po drugiej stronie. Miał wyraźny niemiecki akcent.

            - Jest Itachi?

            - Itachi! -  skrzek znacząco podgłośnił sobie fonię. – Jemand ruft dich an!

            Kilka trzasków i zgrzytów później w tej samej słuchawce zadźwięczała wypowiedź jego brata.

            - Yes? – niski i przejmujący do szpiku kości dźwięk jego głosu zawibrował w głośniku.

            - Cześć, Itachi, jak szef płaci? – zrymował młodszy Uchiha, ale natychmiast przeszedł do sedna sprawy. Itachi bardzo lubił się rozgadywać, szczególnie kiedy to Sasuke dzwonił na swój własny koszt. – Dobra, słuchaj, w tę sobotę jest moje wesele i chcę żebyś przyjechał. To o 18 w hotelu „Jelonek”, zapamiętasz?

            - Och, jej! – odparł zaskoczony Itachi, przechodząc na swój ojczysty język. – Kisameee!!! Mój słodki mały braciszek się żeni! Załatw nam wolne na sobotę.

            Gdzieś w innym świecie (brudnym i nieprzyjaznym świecie zastawy do umycia, gdzie jedynym wybawieniem, rozjaśniającym mrok był płyn do mycia naczyń), w którym znajdował się Itachi rozległ się strzał z pistoletu i krótki urwany krzyk.

Mission complete! – krzyknął przytłumiony Itachi, z pewnością zasłaniając mikrofon ręką. Sasuke nie miał pojęcia, w jaki sposób wspomniany gadający po szwabsku Kisame, był w stanie zrozumieć polecenie Itachiego. No chyba, że załatwianie urlopów w taki sposób to nie pierwszyzna.

            - Hej! A z kim się żenisz? – kontynuował jak gdyby nigdy nic. – W ogóle, kurka wodna, nie dzwoniłeś! A braciszek się martwił.

            - Pamiętasz Nejiego Hyuugę?

            - Naszego pięknotę?! Nie gadaj! Mam gdzieś kalendarz z jego zdjęciami!

            - Hę? – zaniepokojona nutka przebiegła przez ten krótki wyraz. – Ale chyba nie ten z kolekcją futer, co? – zaniepokoił się wyraźnie.

            Kalendarz ten naprawdę trudno było zdobyć. Neji był wziętym fotomodelem i brał udział w różnych sesjach zdjęciowych do reklam. Kalendarz z kurtkami i futrami na zimę był naprawdę cudowny, a szczególnie zdjęcie z grudnia trafiło prosto w gusta Sasuke.
Śliczne kremowobiałe futro rozchylone zmysłowo na udzie i Neji z delikatnym rozmarzonym uśmiechem na tle czarnej skórzanej kanapy z rudym kotem na oparciu. Siedział z założoną nogą na nogę, przez co, jeśli chodzi o te kończyny, odzienie więcej odsłaniało niż zasłaniało tej pięknej, opalonej na morelowo skóry. I jeszcze ciemne rozpuszczone włosy opadające luźno na ramię i tors… Mrrrr.

            - Mam ten z serią garniturów. Nawet kupiłem sobie jeden – oznajmił z dumą. – Ubiorę go na wesele. Ale mniejsza o mój garniak, gadaj no, jak żeście się spiknęli tak szybko?

            - Pogadamy, jak przyjedziesz. A tak właściwie, to ty też mógłbyś czasem przedzwonić, ale masz tylko pretensje.

            - Ej, no! Jak już gadamy, to nie próbuj się mnie pozbywać! Jak się rozłączysz, będę bardzo samotny i razem z Kisame będziemy się zastanawiać…

            Sasuke dalej nie słuchał wyrzutów Itachiego, bo ktoś zaczął hałasować na schodach, a później głośno i nieelegancko wpakował mu się do mieszkania.
Był to Neji. Neji zdesperowany i zakurzony, z listkami i drobnymi gałązkami we włosach. W reklamówkach, które trzymał obijały się o siebie butelki. Flaszki z alkoholem zderzające się o siebie wydawały taki specyficzny brzęk, zupełnie inny od butelek z, powiedzmy, colą że Sasuke w lot pojął o co chodzi.

            - Aniele, co ci? – zaryzykował Sasuke, spoglądając niepewnie na Hyuugę.

            Tamten nie zareagował, udając się prosto do salonu i tam rozkładając się na kanapie. Nie zważał zupełnie na fakt, że nie ściągnął nawet butów i teraz zostawia nieestetyczne, błotniste plamy w wyłożonym kafelkami przedpokoju, a później na dywanie

           - Muszę kończyć – rzekł Sasuke i bez niczego rozłączył się, ucinając donośny krzyk Itachiego: „No co ty!!!...”.

            Słuchawka wylądowała na widełkach, a młody Uchiha jak najszybciej udał się do salonu w ślad za swoim świeżo poślubionym mężem. Nie odłączył telefonu od zasilania. Itachi i  tak nie zadzwoni - nigdy nie dzwonił sam z siebie i chwała mu za to!

            - Cześć, Uchiha – słowa, które wydobył z siebie Neji były metalowe i automatyczne. Tak jakby już wcześniej dokładnie zaplanował sobie, co chce powiedzieć. – Mam zamiar się upić, ale nie mam intencji wyjść przy tym na pijaka. Dlatego też muszę się spytać, czy przyniesiesz dwie szklanki, czy powinienem sobie usiąść przed lustrem i udawać, że mam towarzystwo?

            - To nie lepiej wiadra? – zażartował Sasuke, widząc zdecydowaną minę Hyuugi. Ale ten kiepski kawał nie spowodował polepszenia nastroju długowłosego.

Posłusznie udał się do kredensu i wyjął z niego dwie szklanki do herbaty. Były tak zwykłe (choć trochę przykurzone), że dziwnym wydawało się ich istnienie w takim pogmatwanym świecie. A szczególnie w dniu pełnym zawiłych wydarzeń; porwanie, ślub, pożar domu, wspólne mieszkanie, zaproszenia na wesele i oświadczenie Nejiego, że ten ma ochotę się po prostu zalać.
Szklanki nie znikały, gdy Sasuke uświadamiał sobie w jak dziwaczne małżeństwo został wplątany (po trochu z własnej woli). Przetarł je szmatką i położył na stoliku obok już wyciągniętych butelek.

- Polewasz – zadecydował Neji, poprawiając poduszkę za swoimi plecami.