"Nie w porządku" (ItaDei)

Mru Mru prosiła o ItaDei, więc postanowiłam napisać. Co prawda pewnie nie jest taki, jaki powinien być – ale w końcu jest! :) W sumie to takie pierwsze skojarzenie, jakie mi przyszło na myśl o tym pairingu – może być dość, hm… typowe, chociaż oceny typowości w skali 1-10 się nie podejmę, bo po prostu nie czytam akurat tych fików.
W sumie taka miniaturka, nie do końca opisówka, bo seks nie jest graficzny (choć jest :) i tak szczerze powiedziawszy, ciężko mi się to tworzyło. I ostateczny rezultat niestety jest daleki od tego, co bym chciała, aby zostało tutaj powieszone po tak długachnej fanfikowej przerwie. Naprawdę dość daleki ;(, ale że siedzę nad edycją i siedzę, i zdania oraz fabuła nadal wyglądają, jak widać – decyduję, że za wiele to ja z tym już nie zrobię. Cóż, ItaDei na pewno nie znajduje się w kręgu „moich” pairingów – może to też ma jakiś wpływ. Albo może to jak najbardziej oczywisty leń i brak umiejętności?
PS Osobiście myślę, że nie dopracowałam dobrze charakterystyki Deidary – krytyka zamierza mi to wytknąć konkretniej? :) Przydałoby mi się…

Nie w porządku

            Deidara mógł sobie myśleć, patrząc na swoje gliniane rzeźby, że są idealne. Że jest to najprawdziwsza sztuka, perfekcja przeniesiona ze sfery tylko ideowej do rzeczywistości. Chociaż, mówiąc szczerze, wcale nie uważał, że najlepszy w jego sztuce był wygląd, nie.  Nie o powierzchowność, nie o nieskazitelność formy i linii chodziło Deidarze. Najlepsze było to, że potrafił sprawić, aby na jego żądanie rzeźby wybuchały – z ogniem i dymem rozpadając się na kawałki. Wtedy dopiero czuł perfekcję bardzo blisko siebie, jakby usiadła na obok niego na ławce i uśmiechała się do niego porozumiewawczo, szturchając swoim kolanem. Jakby mówiła: „I tu mnie masz, Deidara!” i śmiała się jeszcze.

            Oczywiście, mógł tak sobie myśleć wtedy, kiedy jeszcze ścieżki jego i Akatsuki nie przecięły się i sytuacja uległa dość znacznej zmianie. I to że taka zmiana nastąpiła poniekąd nie było w porządku, a poniekąd… poniekąd nawet mu się podobało. Zależy, z której strony akurat na rzecz spoglądał. Bo do spoglądania mógł sobie wybrać akurat dwie całkiem od siebie różne.

            Najpierw go to frustrowało. Kiedy Akatsuki go znalazło, znaczy się – wtedy zaczęło go frustrować. Bo to zdecydowanie nie było w porządku, że Itachi miał sharingan. Wystarczyło jedno spojrzenie tych czerwonych oczu w jego, niebieskie, aby przeszły go dreszcze. Od razu wiedział, że okropnie nienawidzi tej legendarnej mocy klanu Uchiha. Tej która przy tym pierwszym spotkaniu okazała się tak potężna, że o mały włos, a Deidara wysadziłby w powietrze wcale nie Itachiego, Kisame i Sasoriego, a samego siebie. Poczuł się wtedy jak kretyn, który chciał się popisać czymś, czego tak właściwie wcale nie umie, ale oczywiście pragnie zostać za to pochwalony. I jeszcze ta mina na twarzy Itachiego, zdająca się mówić, że to co dzieje się wokół nie obchodzi go bardziej niż średnia roczna opadów w Rio de Janeiro. Że nie obchodzi go to, że przy pomocy jednej iluzji pokonał Deidarę i że Deidara potem nie mógł przestać myśleć o tej porażce, czekając tylko na kolejne spotkanie i rewanż.
Blondyn zresztą sam siebie nakręcał, wyobrażając sobie, że taki Itachi na pewno musi mieć ego wysokie jak drapacz chmur, więc gdyby został przez niego rozłożony na łopatki, to by mu właściwie dobrze zrobiło. Bo to nie może być tak, że Itachi jest po prostu ofensywnym fenomenem i wybuchowa glina Deidary nie ma przeciwko niemu żadnych szans, prawda.

            Dodatkowo wtedy jeszcze pojawiło się w głowie Deidary pewne irytujące spostrzeżenie, do którego wstydził się przyznać przed samym sobą. To koszmarne spojrzenie szkarłatnego sharingana zdało mu się niezwykle piękne. Jakby to właśnie ono było uosobieniem estetyki, która objawiała się w jego wybuchach – ogniste, niebezpieczne, a mimo to tak… idealnie wyważone. Całkiem wbrew swojej woli został przez te oczy zafascynowany. Wydawało mu się, że gdyby tylko mógł zbliżyć się trochę, spojrzeć głębiej, to odkryłby to, co zostało ukryte na ich dnie. Że wystarczy dać jeden, może dwa kroki do przodu, chwycić Itachiego za brodę, stanąć na palcach i… odnaleźć tę prawdziwą istotę sztuki. Może nawet prawdziwszą, niż ta którą odnajdywał u siebie – co skonstatował z przerażeniem. To ‘coś’ nie dawało mu spokoju, kiedy przywoływał na myśl postać Uchihy. Bo właśnie przy nim był ‘tego’ tak blisko, a mimo to nie mógł się zbliżyć na tyle ile chciał. Geniusz Itachiego stanowił idealną barierę, za którą nie potrafił sięgnąć.

            Bowiem Uchiha był genialnym ninją i o tym mógł mu opowiedzieć każdy w Akatsuki. I jakże! Opowiadali, choć nie koniecznie chętnie. Że to geniusz walki i strategii, obdarzony nieprzeciętną inteligencją. Geniusz technik ninja i mistrz w używaniu sharingana. Że był cholerną, pełną gracji oraz elegancji perfekcją. Taką z wielkiej litery, definiowaną przez słowniki. To że inni ninja klasy S stawiali Uchihę w takim świetle, nie zachęcało wcale do poznawania bliżej, powiedzmy, przy kawce i ciastku – za to na pewno zachęcało do zmierzenia się z nim. Któż nie chciałby sprawdzić swoich sił w starciu z kimś takim?

            Po tym pierwszym spotkaniu długo nie następowało drugie – takie twarzą w twarz, nie przez szaro przejrzystą projekcję przy okazji ekstrakcji któregoś z Ogoniastych Demonów – a kiedy w końcu nadarzyła się okazja, okazało się, że chociaż jedna umiejętność prowadzenia konwersacji nie zależy od stopnia zaawansowania w użytkowaniu sharingana.

            - Chcesz ze mną walczyć. – Tak właśnie Itachi zaczął ich pierwszą właściwie rozmowę. Nie powiedział: „Dzień dobry”, nie powiedział: „Och, to świetnie, że dzisiaj mamy taki piękny dzień!”, nie powiedział niczego innego, ba! nawet nie zadał pytania, tylko po prostu to stwierdził.
Chyba tutaj Deidara uznał, że może uznać kontakty międzyludzkie za dziedzinę, w której Itachi geniuszem nie był. Wirtuozeria jakby trochę zblakła – Itachi był zdawkowy i sztywny, jakby ledwo przed kilkoma minutami wykąpał się w krochmalu.

            - Oczywiście! – wypalił od razu blondyn i potem nagle zamilkł. Nie wiedział, czy powinien powiedzieć coś jeszcze, czy może lepiej nie, więc musiał poczekać aż Itachi ponownie raczy się odezwać. To zajęło kilkanaście sekund nieustannego obserwowania siebie nawzajem; czy któryś nagle nie uzna, że należy olać wszystkie kurtuazyjne gadki i od razu przejść na płaszczyznę jutsu?

            - Dlaczego? – zapytał w końcu.

            Ale to pytanie również było trochę niewłaściwe. Jak mógł w kilku słowach ująć cały ogrom tego dlaczego właśnie chciał? „Bo mnie pokonałeś wtedy, bo jestem od ciebie lepszy i powinieneś o tym się dowiedzieć z pewnego źródła, bo tak po prostu” jakoś nie zawierały w sobie „Bo twoje oczy ścigają mnie w snach i męczą aż do rana.” (wolałby już chyba się udusić własnym płaszczem, niż naprawdę to powiedzieć!)
Toteż powiedzenie:

            - Nie pamiętasz, un? Obraziłeś moją sztukę – było jednak najlepszym z możliwych wyjściem. Nieujawniającym zbyt wiele, całkiem inteligentnym i bliskim prawdy; w końcu tym były jego techniki, prawda? Sztuką.

            - Wszyscy inni którzy chcieli poddali się dawno, a ty – Itachi pochylił głowę do przodu – ciągle przepowiadasz mi porażkę. Trenujesz, poś-

            - To chyba normalne, że trenuję! – wykrzyknął Deidara, nerwowym ruchem, kładąc jedną z rąk na biodro i stukając o nie palcami. Ekspresja na twarzy Itachiego nie zmieniła się, cały czas wyrażała pewnego rodzaju znużone zainteresowanie, podczas gdy na policzkach Deidary już kwitły rumieńce ze wzburzenia. – Każdy ninja trenuje, un!

            - Po prostu zastanawiam się, dlaczego tak bardzo tego chcesz. Jestem zaskoczony.

            Zdecydowanie nie wyglądał na zaskoczonego. Nie wyglądał na zaskoczonego nawet później, kiedy Deidara już się zdenerwował i wydarł się, że tak naprawdę chodzi o to, że nienawidzi tego całego sharingana, przez którego Uchiha pokonał go za pierwszym razem. Że najpierw brunet pokazał mu swoje zdolności, zgniótł go na proch („O tak, na proch!”, krzyknął ryjąc czubkiem sandała o ziemię i wzbijając w powietrze kurz), a potem praktycznie zniknął, wsiąknął w swoje misje i nie pokazywał się Deidarze przez długie miesiące, w czasie których nie dość, że świadomość porażki nie została zapomniana, ale wręcz obraz Itachiego z sharinganem w oczach wypalił się w umyśle tak głęboko, że niemożliwe stało się wyparcie go z pamięci.

            - Nie jestem przecież typowym, zwykłym ninją, jakich na pęczki w Ukrytych Wioskach, nie jestem z tych co operują kilkoma podstawowymi technikami i próbują zawalić przeciwnika dorzucanymi wciąż i wciąż kunaiami! Jestem artystą, un!! – zaakcentował. – Jestem artystą i też mam swoje Kekkei Genkai, Itachi! I, och tak, ja także jestem dobry w fachu shinobi, jeśli jeszcze o tym nie wiesz, un.

            - Wiem.

            To było straszne, że Itachi wydobył z siebie tylko to krótkie słowo. I to po takiej ognistej wypowiedzi, jak mocno Deidara nienawidzi mocy Itachiego, tych oczu koloru czerwieni, które samym spojrzeniem zdolne były skrzesać iskry. To było beznadziejnie straszne. Deidara prychnął i już miał rzeczywiście sięgać do sakwy po glinę, bo ta rozmowa nie prowadziła do niczego więcej, jak jeszcze większej frustracji, lecz…

            - Ale to chyba nie wszystko? – zapytał Itachi spokojnie i zmniejszył dystans między nimi do mniej niż dziesięciu centymetrów. Deidarę albo zamurowało, albo go krew zalała; z początku nie potrafił stwierdzić które, więc w swoim niezdecydowaniu tylko powoli zaczynał się gotować. Rumieniec stał się prawie bordowy, toteż wyglądał dość ciekawie w połączeniu z długimi, złotymi włosami. – Prawda?

            - Nie kłam – nakazał jeszcze Itachi, mrużąc trochę oczy; z tak bliska ich kolor migoczący pod czarnymi rzęsami jeszcze bardziej oczarowywał Deidarę – będę wiedział, jeśli to zrobisz.

            Blondyn już nie wiedział, co właściwie powinien zrobić w takiej sytuacji – miotał się pomiędzy swoimi emocjami, między tym co chciał, żeby zostało powiedziane, ale nie mógł z siebie wykrztusić. Był pewny, że gdyby jakoś to z siebie wyrwał, brzmiałoby to kompletnie niedorzecznie. Nie chciał być niedorzeczny, nie chciał znowu wyjść na kretyna przy tym facecie – przecież chodziło mu o zrobienie na nim dobrego wrażenia przy pomocy swojego jutsu? Chodziło mu? Noo… chyba tak…
Nie wiedział i tak szamocząc się wewnętrznie, po prostu – nie myślał wtedy już chyba w ogóle – jedną rękę przerzucił przez te dzielące ich centymetry i zarzucił Itachiemu na bark i nagłym ruchem przyciągnął do dołu, aby go pocałować. To brzmi tak idiotycznie – gdyż mógł mu równie dobrze rozkwasić nos o kolano – ale cóż, tak właśnie się stało.

           - Więc muszę ci się podobać – stwierdził Itachi, z ustami wciąż blisko warg Deidary.

          - Cholernie – sapnął, pozwalając, aby jedna z jego rąk figlarnie ugryzła kark Uchihy. Z zadowoleniem odkrył, że tutaj udało mu się go wreszcie zaskoczyć; nieporuszona mina została z jego twarzy zmazana, sprawiał wrażenie jakby bardziej zainteresowanego całą sprawą. Dużo bardziej zainteresowanego.

            - Co prawda to jeszcze nie świadczy – odezwał się Deidara; jego głos zabawnie zachrypnięty – że rezygnuję z mojej szansy na rewanż, un. Po prostu odsuwam ją trochę w czasie.

            I tutaj pojawiała się ta druga perspektywa, w której to co było „nie w porządku” w poprzedniej, jakoś zostawało całkiem zasłonięte przez to co było „bardzo w porządku”. W tej było tyle metrów opustoszałych korytarzy jednej z ciemnych kryjówek Akatsuki, tyle problemów z zacinającymi się drzwiami do pokoju, ze ściąganiem płaszczy i dojściem do łóżka w pokoju Uchihy, że było ciekawie. Potem doszła skóra, tyle miękkiej, gładkiej skóry do odkrycia, tyle dotknięć i pocałunków, że było wręcz ekscytująco.
Miał Itachiego bardzo dla siebie, bardziej niż kiedykolwiek mógł pomyśleć, że będzie. Miał jego dłonie na plecach, udach, pośladkach; miał jego bujające się biodra; miał jego smak na ustach; jego twardego pulsującego penisa wewnątrz siebie. Owijał swoje trochę zbyt agresywne dłonie wokół niego i wtedy miał jego oczy, czerwień patrzącą tylko na niego, tak blisko-blisko.

            …Idealna broń, idealne piękno, idealny… cały. Tak, kurwa, cały idealny. Już bez tej kamiennej twarzy, bez niskiego spokojnego głosu, ale z krzykiem, z emocjami wypisanymi na twarzy – jeszcze bardziej idealny. O ile coś takiego było możliwe; żeby być jeszcze bardziej.

            - Jesteś pieprzoną perfekcją, un – wyszeptał Deidara, skrywając twarz w zagłębieniu szyi Itachiego. Pachniał piżmem, wyraźniej niż się spodziewał.

            - Świadomie użyłeś słowa „pieprzony”? – nutki rozbawienia zadrżały w słowach Itachiego; Deidara nie mógł powstrzymać parsknięcia.

end.

* Deidarze zostawiłam dżapańskie „un”, bo kiedy wpisywałam mu w kwestię spolszczone „mmm”, czy warianty, brzmiało to bardzo kretyńsko. Chociaż i tak brzmi. xD